به نقل از «ایرنا»

حضور چای کنیایی در سبد گیلان از شایعه تا واقعیت

تاریخ انتشار: ۲۲ آبان ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۳۶۶۹۲۸۵

به گزارش ایرنا، ۱۹ مهرماه امسال باود که یونس رنجکش مدیرکل هماهنگی امور سرمایه گذاری و اشتغال استانداری گیلان از راه اندازی مجدد کارخانه فرآوری چای شرکت کنیایی در لاهیجان خبر داد و احیاء و فعالیت مجدد کارخانه فرآوری و بسته بندی چای کنیایی ها در لاهیجان را موجب بهبود صنعت بسته بندی و رونق اشتغال منطقه عنوان کرد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

البته سرمایه گذاری شرکت کنیایی و راه اندازی کارخانه در سال ۱۳۸۱ اتفاق افتاد و قرار بود فعالیت این شرکت در حوزه فراوری و بسته بندی چای داخلی و خارجی باشد که البته چند سال بیشتر طول نکشید زیرا کارخانه مذکور به دلایل مختلفی از جمله مشکلات عدم تامین مواد اولیه (چای) تعطیل شد.

به گفته معاون سرمایه گذاری استانداری گیلان بازگشت این شرکت کنیایی به گیلان در سال ۹۹ با حضور هیات کنیایی به سرپرسی استاندار بومت در گیلان کلید خورد که سپس محموله ای به وزن یکهزار تن چای، از لاهیجان به آن کشور صادر شده بود که زمینه تبادل محصول چای بین ۲ کشور را آغاز کرد. 

حال بازگشت دوباره این شرکت به صنعت فرآوری چای گیلان( لاهیجان)در فضای رسانه ای و مجازی استان به شیوه های مختلف مورد قرار گرفت و گمانه زنی های بسیار تبدیل به شایعاتی درباره حضور مجدد این شرکت کنیایی مستقر در شهرستان لاهیجان گردید. 

محور اصلی این شایعات را واردات چای کنیایی به گیلان و بسته بندی آن به نام چای لاهیجان و سپس فروش در بازار کشور تشکیل می دهد که واکنش های را در میان مردم و چایکاران به همراه داشت. برخی حضور کنیایی‌ها در صنعت چای استان را زمینه واردات چای خارجی و آفریقایی و توزیع آن در بازار با برند ایرانی و لاهیجان تعبیر کردند. 

خبرنگار ایرنا برای راستی آزمایی شایعات مطرح شده پیرامون حضور مجدد سرمایه گذاران کنیایی در گیلان به سراق کارشناسان و مسئولان مربوطه رفت تا ابعاد مختلف این موضوع بیش از پیش آشکار شود. 

تفاوت چای شمال با چای کنیایی 

در همین ارتباط رئیس سازمان چای کشور در گفت و گو با خبرنگار ایرنا با بیان اینکه چای کنیا در فرهنگ مصرف ایرانی ها جایگاهی ندارد، گفت: چای کنیایی کاملا متفاوت با چای شمال به خصوص چای گیلان است و این تفاوت فقط به طعم و عطر آن خلاصه نمی شود.

حبیب الله جهانساز جایگزینی چای کنیایی به جای چای گیلان را غیرممکن دانست و اظهار داشت: چای کنیا از نوع سی تی سی(CTC) معروف به کله مورچه ای است اما چای تولید داخلی از نوع ارتودوکس است که فرهنگ و ذائقه مردم ایران به این نوع چای گرایش دارد و کاملا نیز قابل تفکیک است.

وی با بیان اینکه برنامه اولیه تاسیس این کارخانه برای بسته بندی و فرآوری بوده است، گفت: این کارخانه به عنوان صنایع غذایی و آشامیدنی مجوز گرفت که بسته بندی و فرآوری صرفاً مربوط به چای نیست و محصولات غذایی و آشامیدنی ها را نیز شامل می‌شود.

به گفته رئیس سازمان چای کشور این واحد تولیدی در موضوع مربوط به چای قرار بود تا فرآورده های همچون نوشابه چای را تولید کند که البته هنوز به مرحله تولید نرسیده است.

جهانساز با بیان اینکه چای داخلی از رونق و استقبال خوبی در بین ایرانیان برخوردار است، گفت: در حال حاضر واحدهای تولیدی داخلی چای در کشور فعال هستند که چای ایرانی را با برندهای خود بسته‌بندی و صادر می‌کنند.

وی ادامه داد: بنابراین با فعالیت کارخانه کنیایی آسیبی به کیفیت و هویت چای ایرانی وارد نمی شود؛ ضمن اینکه طی ۶ ماه نخست امسال واردات چای کنیایی را به کشور نداشته ایم و چای وارداتی که به لاهیجان آورده اند چای ارتودکس یا چای سیاه است.

تولید داخلی پاسخگوی مصرف داخلی نیست

نماینده مردم شهرستان های لاهیجان و سیاهکل نیز با بیان اینکه چای شمال از کیفیت مرغوب و بی رقیبی برخوردار است، گفت: نیاز مصرف چای کشور ۱۰۰ هزار تن در سال است اما فقط ۳۰هزار تن آن در داخل کشور تولید می‌شود و برای تامین مابقی نیاز کشور لازم است واردات صورت گیرد.

رسول فرخی با اشاره به حواشی همچون واردات چای کنیایی به گیلان اظهار داشت: به علت فشارهایی که برای فعالیت این کارخانه وجود داشت، سرمایه گذار این واحد تولیدی ۱۰ تن واردات انجام داد تا این کارخانه را فعال کند.

وی اظهار داشت: براساس آمار ارائه شده طی یکسال اخیر یکهزار و ۱۸ تن چای از ایران به مقصد کنیا صادر شد اما از کنیا فقط ۴۰۰ تن چای وارد کشور شده است اما همین میزان هم خوشایند کشاورزان نیست.

چای گیلان را بهتر بشناسیم

برای شناخت و تمیز بهتر چای ایرانی با چای خارجی، ابتدا باید چای خالص ایرانی را به خوبی بشناسیم. چای ایرانی مرغوب، محصولی ۱۰۰ درصد طبیعی و بدون هیچگونه رنگ‌ افزودنی، اسانس و مواد معطر شیمیایی است. اما همانطور که می‌دانید در چای خارجی اسانس مصنوعی و رنگ اضافه شده است. از این رو می‌توان به تفاوت چای ایرانی و خارجی و نحوه تشخیص آن پی برد. 

چای ایرانی برخلاف چای خارجی در مناطق سردسیر کاشته می‌شود، نیاز به سمپاشی ندارد، بنابراین محصول تولید شده ارگانیک است. کشت چای در شمال ایران در مزارع شهرهای لاهیجان، فومن، لنگرود، املش، رودسر در استان گیلان و رامسر و تنکابن تا شهرستان چالوس در استان مازندران انجام می‌شود.

یکی از روش‌های ساده تشخیص وجود رنگ‌ مصنوعی در چای ایرانی یا خارجی، انجام آزمون آب سرد است، به این صورت که یک چای مرغوب و طبیعی که هیچ گونه رنگدانه شیمیایی به آن اضافه نشده است وقتی درون آب سرد ریخته می‌شود پس از گذشت زمان، آب را رنگی نخواهد کرد. اما بارها مشاهده کرده‌اید که چای کیسه‌ای و یا چای نمونه‌های خارجی به راحتی حتی در آب سرد هم رنگ می‌دهد.

همچنین یکی دیگر از نشانه‌های وجود مواد شیمیایی (معطر کننده‌ها و رنگدانه‌ها) در چای، کدر شدن چای و تیره شدن رنگ فنجان چای در اثر گذر زمان است. چای خارجی که دارای مواد معطر شیمیایی است، پس از نیم ساعت یا یک ساعت به دلیل واکنش با محیط پیرامون، رنگ آن به سمت تیرگی و سیاهی میل می‌کند، که یکی از نشانه‌های بارز تفاوت چای ایرانی طبیعی با چای خارجی است.

طعم و مزه چای ایرانی اصل، یک مزه خاصی دارد که نمی توان گفت تلخ است؛ به عبارت دیگر، می گویند که طعم آن گس می باشد. درواقع، گس، تلخ نیست بلکه، طعم دهان را شبیه طعم خرمالو یا به نارس می کند ولی، چای خارجی به خاطر تلخی بیش از حدی که دارد، حس بسیار نامطلوبی به انسان دست می دهد و طعم دهان را بسیار تلخ می کند.

البته باید این نکته ر نیز اضافه کرد که محصول چای شمال ایران در سه فصل بهار و تابستان و پاییز تولید می‌شود و به محصولاتی که در فصل بهار تولید می‌شود چای بهاره یا چین اول می‌گویند. چای بهاره، بدون اینکه مواد افزودنی به آن اضافه شود، رنگ خوبی داشته و طعم و عطر بسیار دلنشینی دارد. برگ‌های جوان چای در فصل بهار، اصلاً تلخ نیستند بلکه کمی گس هستند و به همین دلیل بیشتر به دل چای‌خوردها می‌نشیند. 

اما چای که در فصل تابستان و به خصوص در فصل زمستان برداشت می‌شود، کیفیت بالایی ندارد، تلخ است، رنگ کمتری دارد و به همین دلیل مورد استقبال مردم قرار نمی‌گیرد.

چای یکی از محصولات استراتژیک و مهم در بخش باغبانی است و برگ چای تنها محصول باغبانی کشور است که به دلیل مصرف عام و روزمره جزو کالاهای اساسی کشور قرار گرفته است.

استان های گیلان و مازندران بیش از ۵۰ هزار خانوار چایکار و حدود ۲۸ هزار هکتار باغ چای دارد که حدود ۹۰ درصد باغ های چای در استان گیلان و ۱۰ درصد آن در استان مازندران واقع است.

برچسب‌ها رشت حبیب جهان ساز گیلان سرمایه گذاری

منبع: ایرنا

کلیدواژه: رشت گیلان رشت گیلان سرمایه گذاری سرمایه گذاری شرکت کنیایی بسته بندی چای کنیایی چای ایرانی واردات چای چای گیلان چای خارجی چای شمال چای کنیا چای ای

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.irna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایرنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۳۶۶۹۲۸۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

واشنگتن پست : طرح صلح خاورمیانه بایدن توهم است تا واقعیت/ طرح نتانیاهو برای غزه شامل جنگ بیشتر است/ اعراب طرف گفت و گویی در تل آویو ندارند

به گزارش جماران، آیا طرح صلح جو بایدن، رئیس جمهور ایالات متحده برای خاورمیانه می تواند ره به جایی ببرد؟ واشنگتن پست در نوشتاری تحلیلی در این باره از این طرح باعنوان متوهمانه نام برده و می نویسد : توهمات پشت طرح بایدن برای صلح خاورمیانه چیست؟  در ظاهر، چشم انداز بزرگ جو بایدن برای خاورمیانه بسیار منطقی است؛ اسرائیل، متحد آمریکا و بهره‌مند از میلیاردها دلار کمک نظامی این کشور، ترس از امنیت منطقه‌ای خود را از طریق مجموعه‌ای آشکار از ائتلاف‌ها با برخی از همسایگان عرب خود فرونشانده است. آن کشورهای عربی که عمدتاً توسط پادشاهان سنی اداره می‌شوند، سود حاصل از این معامله را  با روابط نزدیک‌تر با کشوری که به‌خاطر بخش فناوری و صنایع دفاعی پیشرفته‌اش شناخته می‌شود، به دست خواهند آورد. در چنین شرایطی، ایران که با هر سه طرف این معامله رابطه پر اما و اگری دارد گرفتار اتحاد و ائتلاف آنها خواهدشد.

این دیدگاه کم و بیش همان مفهومی است که دونالد ترامپ، رئیس جمهور سابق آمریکا را در هنگام ایجاد توافقنامه آبراهام  - توافقات عادی سازی بین اسرائیل و دو پادشاهی عربی (امارات متحده عربی و بحرین) – سرخوش کرده و رئیس جمهور پیشین از آن با عنوان دستاوردهایی برای صلح منطقه یاد کرد.

اما مشکلی که امیدهای بایدن برای صلح خاورمیانه را از بین برد، همان مشکلی است که ترامپ نتوانست به آن رسیدگی کند: رابطه بین اسرائیلی ها و فلسطینی ها.

ترامپ و متحدانش سعی کردند مسئله فلسطینی ها و فقدان یک کشور قابل دوام و نداشتن حقوقی مشابه با میلیون ها اسرائیلی در میان آنها  را به اصطلاح زیر قالی کرده و از دیده پنهان کنند.  پادشاهان خلیج فارس که از سالها روند شکست صلح خسته شده بودند و تهدید ایران را هم جدی تر می دیدند تا حدودی به چارچوب تعیین شده از سوی آمریکا ملزم و متعهد شدند.

جو بایدن روی کار آمد و تصمیم گرفت تا پا جای پای ترامپ بگذارد و پس از اینکه ترامپ هدیه سیاسی به جناح راست اسرائیل داد، جانشین او چند امتیاز نمادین به فلسطینی ها داد.  تا تابستان 2023، صحبت از عادی سازی روابط سعودی-اسرائیل در خاورمیانه سر و صدای زیادی داشت.

سپس 7 اکتبر فرا رسید، زمانی که گروه حماس با حمله بی سابقه و مرگباری به جنوب سرزمین های اشغالی حمله کرد . تاکنون در جنگ غزه بیش از 34000 فلسطینی - که بسیاری از آنها زن و کودک بودند - توسط نیروهای اسرائیلی کشته شده اند( به شهادت رسیده اند).

 این جنگ وضعیت ناآرام موجود در منطقه را در هم شکست. ایالات متحده، همراه با شرکای اروپایی و عرب خود، همگی اذعان دارند که روند رو به مرگ برای دستیابی به یک کشور فلسطینی باید احیا شود، حتی در شرایطی که آنها برای توقف فوری خصومت ها و آزادی اسیران باقی مانده در اسارت حماس تلاش می کنند. اما بین امیدهای بایدن و واقعیت‌های موجود شکافی وجود دارد. ایالات متحده همچنان توافق اسرائیل و عربستان را محور یک توافق سیاسی گسترده تر می داند که راه را برای بازسازی غزه و همچنین ظهور یک کشور فلسطینی هموار می کند.

تلفات تکان دهنده در غزه، تعامل دولت های عربی با اسرائیلی ها را بدون اولویت دادن به نگرانی های فلسطینی ها، تبدیل به کاری غیرممکن کرده است. به نظر نمی رسد که هیچ کس در ساختار سیاسی اسرائیل  از متحدان راست افراطی نخست وزیر جناح راست بنیامین نتانیاهو گرفته تا رقبای اصلی او در اپوزیسیون میانه روتر به نظر مایل به بررسی مسئله حق تعیین سرنوشت یا حقوق فلسطینیان باشد.

یک ستون نویس روزنامه اسرائیلی هاآرتص، اخیرا در این باره نوشته است: «اسرائیل توجهی به اصل ماجرا نمی کند. در حال حاضر مقام های اسرائیلی نه تمایلی برای تصمیم گیری های استراتژیک در قبال این مسئله فلسطین دارند و نه البته ابزار آن را در دست دارند. همه چیز تاکتیکی است. اسرائیل در سه جبهه دچار خشم موجه، ناامیدی و بن بست شده است: در غزه علیه حماس. در لبنان در مقابل حزب الله؛ و در دایره بیرونی، علیه ایران.»

خشم قابل توجیهی از طرف شرکای عرب در معامله احتمالی با اسرائیل نیز وجود دارد. وزیر امور خارجه اردن، روز یکشنبه در نشست ویژه مجمع جهانی اقتصاد در ریاض پایتخت عربستان سعودی، با اشاره به ادامه مخالفت اسرائیل با حل و فصل مسائل گفت: «چالشی که ما داریم این است که در حال حاضر شریکی در اسرائیل در مورد هر گونه صحبت در مورد تشکیل کشور فلسطین نداریم.»

شاهزاده فیصل بن فرحان آل سعود، وزیر امور خارجه عربستان سعودی، این نگرانی‌ها را تکرار کرد و گفت که تعهد اسرائیل به راه‌حل تشکیل دو کشور، به هر ماموریتی برای برقراری صلح در منطقه اعتبار بیشتری می بخشد. او ادامه داد : اگر همه ما موافقیم که دولت فلسطین و  دادن حقوق فلسطینیان  راه حلی است که همه ما به آن نیازمند هستیم پس همه ما باید تصمیم بگیریم که  تمام منابع خود را برای تحقق آن سرمایه گذاری کنیم.

مشکل اینجاست که اسرائیلی ها موافق نیستند. آنتونی بلینکن، وزیر امور خارجه، در هفتمین سفر خود به منطقه از زمان آغاز جنگ، به اسرائیل خواهد رفت و یک بار دیگر با نتانیاهو سرکش روبرو خواهد شد. در ریاض، بلینکن اصل مشکل را تایید کرد: «من فکر می‌کنم واضح است که در غیاب یک افق سیاسی واقعی برای فلسطینی‌ها، داشتن یک برنامه منسجم برای خود غزه، اگر نگوییم غیرممکن، بسیار سخت‌تر خواهد بود.»

طرح نتانیاهو برای غزه شامل جنگ بیشتر است. روز سه‌شنبه، او به  فشارهای داخلی و بین‌المللی در برابر حمله گسترده اسرائیل به رفح، شهر جنوبی غزه که محل زندگی بیش از یک میلیون آواره فلسطینی است، هیچ اهمیتی نداد. نتانیاهو در دیدار با نمایندگان خانواده‌های گروگان‌ها و قربانیان  گفت: «ما وارد رفح می‌شویم و گردان‌های حماس را با یا بدون توافق در آنجا نابود می‌کنیم تا به پیروزی کامل برسیم.»

در ریاض، محمود عباس، رئیس تشکیلات خودگردان فلسطین که مقر آن در کرانه باختری است، گفت: اگر نتانیاهو به راه خود ادامه دهد، بزرگترین فاجعه در تاریخ مردم فلسطین رخ خواهد داد. ایالات متحده تنها کشوری است که می تواند اسرائیل را از ارتکاب این جنایت باز دارد. حتی در صورت حمله به رفح، مشخص نیست که نتانیاهو به اهداف استراتژیک اعلام شده خود دست یابد. کارشناسان معتقدند که ظرفیت‌های نظامی حماس تنزل یافته، اما به سختی از بین رفته است. در همین حال غزه نابود و ویران شده است.

ژان پیر فیلیو، مورخ سیاسی در این باره می گوید: لشکرکشی اسرائیل به نوار غزه ، پتانسیل این منطقه به عنوان محلی برای زندگی را کاملا از میان برده است.   این تلی از ویرانه‌ها که نفرت فقط در آن رشد می کند ، زمینه‌ی حاصلخیز برای احیای اسلام‌گرایی مسلحانه خواهد بود.